Soms, als ik naar huis rijd en mijn werkdag overzie, vraag ik me af: zien mensen mij wel als mens? Als jeugdbeschermer sta ik er voor de kinderen. Kinderen die het niet zo getroffen hebben in het leven, kinderen die zelf niet kunnen benoemen wat zij nodig hebben en kinderen van liefdevolle ouders, die om wat voor redenen dan ook overweldigd zijn door het opvoederschap en die het daardoor niet altijd lukt om goede keuzes te maken. Daarnaast ben ik er voor ouders, om samen te werken, samen een weg te vinden voor de beste toekomst voor hun kind. Maar mijn goede bedoelingen, als jeugdbeschermer en als mens, worden soms over het hoofd gezien. 

Werken mijn collega’s en ik wel aan hetzelfde doel als hulpverleners en ouders? Dat vraag ik mij soms af. Ik kom steeds vaker in discussies, situaties waar mensen op hun eigen strepen gaan staan. En of dit altijd in het belang van het kind is?

Wees een beetje lief!

Daarnaast lijken mensen hun eigen belangen steeds vaker voor anderen te zetten, wordt er geen rekening gehouden met dat ik een mens ben, dat situaties mij raken en dat ik ook maar gewoon mijn werk doe. Net als dat een kaasboer of een kapper zijn werk doet. Natuurlijk, daar waar mensen van een service gebruik willen maken is dat natuurlijk heel anders dan gedwongen hulpverlening. Emoties mogen er dan ook zeker zijn. Toch lijkt agressie en intimidatie een steeds groter onderdeel van mijn werk. Ik wil dat niet accepteren. Ik wil er samen met mensen uitkomen. Maar het allerbelangrijkste van allemaal, ik wil mijn energie steken in de kinderen die ons zo hard nodig hebben! 

De boodschap die ik vandaag wil geven: ik doe net zo hard mijn best als de kaasboer, politieagent, leerkracht en caissière van de supermarkt. Ik doe ook gewoon mijn werk. Agressie en intimidatie horen geen onderdeel te zijn van onze samenleving. Wees een beetje lief voor elkaar! We blijven allemaal mensen.