Mijn to do-lijst is meer dan een A4 lang. In mijn mailbox zitten 84 ongeopende mailtjes. Mijn WhatsApp heeft 19 onbeantwoorde berichten. Teams heeft vier berichten te lezen. In ons registratiesysteem staan 17 notificaties voor me klaar. Drie afspraken in mijn agenda.

Een voorlopige ondertoezichtstelling én een crisis uithuisplaatsing. De Raad voor de Kinderbescherming belt ons om over te dragen. Mijn collega en ik hebben weinig informatie, maar er moet wel gehandeld worden. Het raadsrapport is zeer kort. Jij bent in ieder geval een klein jongetje van 9 jaar die niet meer bij zijn opa en oma kan wonen. Mijn collega en ik zitten in de auto naar jou toe. Onderweg leest zij me voor uit het summiere dossier dat wij tot onze beschikking hebben. Er is weinig informatie, je bent niet eerder in zicht geweest bij het wijkteam, Veilig Thuis of bij ons. 

Waar mensen werken worden fouten gemaakt. Dat tegeltje hing bij mijn oma in de wc. Een bruine met witte letters. Spuuglelijk vond ik het, maar wel waar. Tenminste, dat is mijn mening. 

Je verhaal doet me verdriet. Toen jij tien jaar geleden achttien werd, eindigde de voogdijmaatregel per direct op jouw verjaardag. Dus ik moest je loslaten, ook al voelde ik dat je kwetsbaar was.

Huilend kijk ik naar mijn telefoon. Zei je nou echt wat ik denk dat je zei? Was dit nou de druppel die de emmer deed overlopen? Serieus?