Ik draag mijn collega’s op handen, zou nooit meer andere collega’s willen, en kan echt mezelf zijn in het team. Maar wat voor invloed de samenwerking met mijn collega’s op mijn werkplezier had, realiseerde ik mij pas toen het even minder lekker ging… Samen lunchen, lachen, relativeren en bovenal werken, het leek allemaal zo gewoon. Het hoorde erbij. Totdat er bij collega’s dingen in de privésfeer gebeurden waardoor ons team even niet compleet was.
Ik kan bij mijn collega’s terecht om even te sparren, want grotendeels doe je zaken toch alleen. Ik vraag dan advies: wat zouden zij doen? En bovenal, wat moet ik niet doen? Mijn collega’s zijn ervaren. Ik heb veel van hen geleerd tijdens mijn inwerktraject, het meekijken en daarnaast het samenwerken. We hebben elke week vergaderingen waarin zij me adviseren. Over hoe zij bepaalde situaties zouden aanvliegen, welke ervaringen zij hebben met hulpverlening en welk juridisch traject ik het beste kan volgen.
Wanneer ik ingrijpende gebeurtenissen meemaak, zoals een gesprek waarin agressie plaatsvindt, een incidentele uithuisplaatsing of een spannende en pittige zitting, kan ik altijd even met iemand bellen. Zelfs na werktijd. Vooral omdat niemand wil dat je dit werk ‘mee naar huis neemt’ en ervan wakker ligt!
Mijn collega’s zijn ook waardevol omdat zij snappen wat ik meemaak, hetzelfde meemaken en zich daardoor inleven in mijn werkdag. Mijn omgeving doet zijn best, maar kan alleen aan de hand van mijn anonieme verhalen adviezen geven of er voor mij zijn. Met mijn collega’s kan ik dieper op situaties ingaan, relativeren en ervaringen delen. Toen een van mijn collega's kortdurend uitviel door een samenloop van omstandigheden, kwamen we er als team achter hoeveel we op elkaar konden bouwen, en elkaar en expertise misten als iemand er even niet was.
Ik zou dit werk niet kunnen doen zonder mijn collega’s en daarom is het zo belangrijk dat we er nieuwe, enthousiaste collega's bij krijgen. Ieder team verdient namelijk net zulke leuke mensen als dat ik in mijn team heb.