In ons werk moeten mijn collega’s en ik met regelmaat moeilijke beslissingen nemen. Pijn-in-mijn-buik-beslissingen noem ik ze. Beslissingen met mogelijk grote gevolgen voor de ontwikkeling van een kind.  Beslissingen waarbij veel afwegingen worden gemaakt en verschillende professionals worden betrokken. Zoals nu: kun jij naar huis of niet? Want je was er slecht aan toe. 

Toen ik je zag
Toen ik je voor het eerst zag, lag je in het ziekenhuis. Met bloed in je hoofdje en gebroken beentjes. Geen kleur meer in je gezicht op de blauwe plekken na. Jij ligt in het ziekenhuis omdat jou iets is aangedaan. Je bent pas 3 maanden oud. We weten niet wat er is gebeurd, je ouders ook niet. Maar het letsel is duidelijk. 

Top tot teen
Je wordt van top tot teen onderzocht. Meerdere dokters zetten al je botjes in je lijf op de foto. Je ondergaat het allemaal met ogen zo groot, alsof je geschrokken in een paar koplampen kijkt, zeggen we dan. Er worden meerdere experts bij gehaald om vast te kunnen stellen hoe dit letsel zou kunnen zijn ontstaan. De experts komen tot de conclusie dat dit letsel jou zeer waarschijnlijk is aangedaan. Een steek gaat door m’n hart. Zo klein, zo kwetsbaar en dan dit mee moeten maken? Ik zie aan je dat je pijn hebt en dat je je niet goed voelt. Je mag, onder strenge controle van de arts, uiteindelijk toch uit het ziekenhuis want je bent niet meer kritiek. En nu, waar moet je naartoe? 

Wat jou is overkomen weet ik niet. Welke beslissing ik moet nemen wel: jij moet naar een veilige plek. Je gaat naar een crisispleegzorgplek. Dat lijkt me nu de beste keuze. Dat heb ik niet in mijn eentje bedacht, gelukkig heb ik een heel team en een gedragsdeskundige die meebeslissen in dit soort moeilijke situaties. 

Je ouders willen je ook graag thuis en dat begrijp ik. Ze gaan heel liefdevol met je om, dat maakt de keuze extra moeilijk. Ook raadpleeg ik experts op dit gebied. Je krijgt nu de zorg zoals jij dat als baby’tje nodig hebt. Een warm bedje, een fles en fijne aandacht. Je vindt het superspannend allemaal, dat is aan je te zien.
Langzaamaan wen je aan je pleegmoeder. Op de foto’s die ik van je krijg zie ik dat je op een goede plek bent, maar ook valt op dat je nog steeds geen kleur hebt. 

Opnieuw die dokters
Je krijgt geen kans om tot rust te komen. Je moet opnieuw het ziekenhuis in. Het bloeden in je hoofdje is nog niet gestopt en je krijgt een bloedtransfusie. Zo klein als je bent doorsta je het allemaal megakrachtig en na een aantal uur is daar eindelijk die mooie kleur op je gezicht die bij je past. Je mag mee terug met pleegmoeder, dat is voor nu een veilige plek voor jou.

Je ouders zijn verdachten, maar ook heel liefdevol
Je ouders komen meerdere malen op gesprek en ik ga bij hen thuis langs. Ze blijven volhouden dat ze niet weten wat er met je is gebeurd. Ze zijn het er niet mee eens dat je bij pleegmoeder verblijft en willen je thuis. Ze zijn door de politie inmiddels aangemerkt als verdachten van een strafbaar feit. Kindermishandeling. Dit onderzoek gaat wel een tijdje duren geeft de politie aan. Zo lang kan ik echter niet wachten. Vanwege de gevolgen voor jouw ontwikkeling en hechting moet ik veel sneller beslissen waar jouw toekomst ligt.

Jeetje wat komen je ouders lief over. Dat valt op als ik, of hulpverleners de contacten tussen je ouders en jou observeren. Thuis bij je ouders is jouw plekje fijn ingericht. Alles wat jij als baby nodig kan hebben is er. Geen signalen dat hier iets aan de hand zou zijn geweest waarbij jij een slachtoffer werd van een ernstig feit. Wat betekent dit voor jou? Ik zet alle hulp in die mogelijk is om jou en je ouders te observeren. Het contact wordt snel uitgebreid, want nu je nog klein bent is hechting mega belangrijk. 
 
De beslissing
De discussie over veiligheid laait elke keer weer op. Het is duidelijk dat je ouders van je houden en we willen het allerliefst dat jij bij hen opgroeit. Dat je je fijn kan hechten en dat je liefdevol bij je familie kan wonen. Maar er is ook dat onverklaarde letsel. Wat een dilemma! Je moeder heeft een heftige tijd gehad tijdens jouw zwangerschap en daarna. Had dit er misschien iets mee te maken?

Na enkele weken is er veiligheidsplan opgesteld en een plan waarbij er vele uren in de week hulpverleners over de vloer komen om jouw ontwikkeling te blijven volgen en de hechting tussen jou en je ouders te monitoren en stimuleren. Ook staan er nieuwe afspraken bij de kinderarts gepland. Hier krijg ik wat vertrouwen door. Dit zou kunnen lukken. We maken afspraken voor controles en ik vertel je ouders dat jij naar huis mag. Een beslissing die weloverwogen is en door meerdere professionals wordt gesteund. Aan de onduidelijkheid over je letsel zal misschien nooit een einde komen, maar dit is voor jou en je ouders een nieuw begin. 

Was dit de juiste keuze? De tijd zal het leren. Ik blijf je nog zeker een jaar volgen, dat heeft de rechter bepaald. Voor nu zie ik een liefdevol gezin met een blij en gezond ogende baby. Jij en je ouders samen, zoals het begon en zoals wij het graag zien en wat past bij het uitgangspunt van ons werk, beschermen en versterken.