Druk.jpg

“Kak, vergeten mijn voicemail af te luisteren!”

2 MIN READ
Miranda Broersen Miranda Broersen

Mijn to do-lijst is meer dan een A4 lang. In mijn mailbox zitten 84 ongeopende mailtjes. Mijn WhatsApp heeft 19 onbeantwoorde berichten. Teams heeft vier berichten te lezen. In ons registratiesysteem staan 17 notificaties voor me klaar. Drie afspraken in mijn agenda.

De start van een reguliere werkdag als jeugdbeschermer. Wat zal vandaag gaan brengen? In dit vak weet je ’s morgens vaak niet waar je ’s middags mee bezig zult zijn, maar daar houd ik van. Ik begin in ieder geval met het beantwoorden van de mail. Gestructureerd werken is hierin een must. Lezen, beantwoorden, categoriseren en als het enigszins kan meteen wegzetten onder de doelen in het plan van het gezin. Wat ik (nog) niet weet, daar zet ik direct een lijntje voor uit naar iemand die het antwoord wél weet. Dat kan mijn gedragswetenschapper zijn, iemand uit mijn team, mijn manager of onze teamondersteuner. En dan door naar de WhatsApps en de andere meldingen.

Daarna naar mijn afspraak. Ik heb, voor zover mogelijk, mijn gezinnen binnen dezelfde regio. Maar daar zijn altijd uitzonderingen op. Ik ga zoveel mogelijk op huisbezoek. Rij een half uur naar de afspraak, ben daar ongeveer een uur à anderhalf uur, en rij terug. Ik zet onze afspraken op de mail naar eenieder en ga door met mijn overige mails, nieuwe mails en de taken die ik nog niet had afgerond.

Wat ik het leukste vind aan mijn werk zijn de onverwachte dingen. Die moeten er dus tussendoor. Collega's die ondersteuning nodig hebben bij collegiale toetsing, een moeder met een plotselinge hulpvraag, een crisisoverleg via teams. Dat maakt ook dat ik waar ik vanmorgen aan begon, vandaag niet heb kunnen afmaken. Ik probeer onze teamondersteuner taken op te laten pakken onder mijn motto: “Stel niet uit tot morgen wat je vandaag door een ander kunt laten doen.” Maar het is altijd veel.

Vier taken van mijn to do-lijst gedaan, weer vier nieuwe erop. Startgesprekken, eindgesprekken, doelen bijwerken, schrijven, afspraken mailen, kaders stellen en op huisbezoek gaan. Afstemmingsgesprekken, bepalingen maken, bellen, vergaderen (met mijn collega’s moeilijke beslissingen maken), schrijven en weer op huisbezoek gaan.

Voor ik het weet zit ik ’s avonds alweer in de auto naar huis. Morgen weer een nieuwe dag. Met nieuwe mail, nieuwe WhatsApps, nieuwe meldingen in Teams en nieuwe notificaties in ons systeem.

Kak, vergeten mijn voicemail af te luisteren! Dat doe ik wel even in de auto. Ik bel je terug!

Artikel delen?
Zien ze mij wel als mens?

Soms, als ik naar huis rijd en mijn werkdag overzie, vraag ik me af: zien mensen mij wel als mens? Als jeugdbeschermer sta ik er voor de kinderen. Kinderen die het niet zo getroffen hebben in het leven, kinderen die zelf niet kunnen benoemen wat zij nodig hebben en kinderen van liefdevolle ouders, die om wat voor redenen dan ook overweldigd zijn door het opvoederschap en die het daardoor niet altijd lukt om goede keuzes te maken. Daarnaast ben ik er voor ouders, om samen te werken, samen een weg te vinden voor de beste toekomst voor hun kind. Maar mijn goede bedoelingen, als jeugdbeschermer en als mens, worden soms over het hoofd gezien. 

“Kak, vergeten mijn voicemail af te luisteren!”

Mijn to do-lijst is meer dan een A4 lang. In mijn mailbox zitten 84 ongeopende mailtjes. Mijn WhatsApp heeft 19 onbeantwoorde berichten. Teams heeft vier berichten te lezen. In ons registratiesysteem staan 17 notificaties voor me klaar. Drie afspraken in mijn agenda.

Een leeuw

Een voorlopige ondertoezichtstelling én een crisis uithuisplaatsing. De Raad voor de Kinderbescherming belt ons om over te dragen. Mijn collega en ik hebben weinig informatie, maar er moet wel gehandeld worden. Het raadsrapport is zeer kort. Jij bent in ieder geval een klein jongetje van 9 jaar die niet meer bij zijn opa en oma kan wonen. Mijn collega en ik zitten in de auto naar jou toe. Onderweg leest zij me voor uit het summiere dossier dat wij tot onze beschikking hebben. Er is weinig informatie, je bent niet eerder in zicht geweest bij het wijkteam, Veilig Thuis of bij ons. 

Harteloos?

Daar lig je dan in bed, na te denken over de werkdag. Allerlei situaties en gedachtes passeren, zo ook de woorden van deze moeder; harteloze gezinsvoogden. Op het moment dat ik daar bewust bij stil sta, komt dit binnen en raakt het mij. Ik harteloos? 

Het zal wel een lastig kind zijn

Als professional probeer je een kind te helpen en loop je soms tegen een muur op die je niet had verwacht. Zouden we alleen hulp toe moeten kennen als we een kind niet lastig vinden? Zeker in ons vak zou het verleden niet uit moeten maken. Zelfs wanneer we wel een ‘lastig’ kind voor ons zouden hebben, wijzen we dan alle hulp af en verdient hij of zij dan geen kansen? 

De bloggers

Over ons

De Jeugd- & Gezinsbeschermers staat voor de bescherming van kwetsbare kinderen en het versterken van gezinnen en jongeren. Samen met het gezin of de jongere versterken we wat goed gaat en gaan we aan de slag met wat beter kan en moet. Met onze blogs geven we een inkijkje in ons werk: met verhalen over onze drive, wat ons raakt, wat ons verrast en waar we op vastlopen.

Blijf op de hoogte

    © Copyright 2023 De Jeugd- en Gezinsbeschermers
    Aan deze website kunnen geen rechten worden ontleend.