Zitting.png

Frisse blik

2 MIN READ
gastblogger gastblogger

Vandaag is een van mijn eerste eigen zittingen. We gaan het hebben over het verlengen van een ondertoezichtstelling en machtiging uithuisplaatsing. Voor mijzelf is het een spannende zitting, omdat ik de zaak heb overgenomen van een collega die uit dienst is gegaan en ik voor mijn gevoel nog niet voldoende op de hoogte ben van het torenhoge dossier in de langlopende zaak. Ik kan daar niets aan doen, maar voel me er toch schuldig over.

Kennismaking

Normaal gesproken lees ik in een nieuwe zaak meteen de meest actuele informatie en ga ik uiteraard op kennismaking. Echter, vandaag is mijn allereerste dag in de zaak en ik heb nog geen kennis kunnen maken met de kinderen, ouders, pleegouders en betrokken hulpverleners.

Tijdens de zitting wordt al snel duidelijk dat ik het zoveelste gezicht in deze zaak ben. Pleegvader en de rechter benoemen dat het fijn zou zijn als dit gezicht nu wél blijft. De kinderen hebben hier geen vertrouwen in en hebben laten weten dat zij misschien na een aantal weken kennis zouden willen maken. “Eerst maar zien of zij wel blijft”, zei een van de jongens nog.

Verloop is een groot probleem voor de Jeugd- en Gezinsbeschermers en met hen vele andere organisaties. Als beginnend jeugdbeschermer kan ik daar alleen helaas niets aan doen. Een opmerking als ‘het zou fijn zijn als dit gezicht nu wel blijft’, roept bij mij iets anders op dan waarschijnlijk bedoeld was. Het zorgt ervoor dat ik onzekerheid voel, alsof ik al 10-0 achtersta. Ik voel mij aangesproken op iets waar ik geen invloed op heb. 

Frisse blik

De teleurstelling van alle betrokkenen is duidelijk zichtbaar. En ik snap het ook. Toch vraag ik mijzelf af, gezien het grote verloop van medewerkers, of dit de boodschap is die de rechters aan jonge nieuwe medewerkers van DJGB en andere gecertificeerde instellingen willen geven. Het kan, naast hoge werkdruk en de heftige situaties die jeugdbeschermers met gezinnen meemaken, juist demotiveren.

Laten we in plaats daarvan vooral ook naar de positieve punten kijken! Bijvoorbeeld wat er wél gelukt is en hoe een nieuwe medewerker mogelijke een frisse, nieuwe blik kan bieden in een langlopende zaak. 
 

Artikel delen?
Zien ze mij wel als mens?

Soms, als ik naar huis rijd en mijn werkdag overzie, vraag ik me af: zien mensen mij wel als mens? Als jeugdbeschermer sta ik er voor de kinderen. Kinderen die het niet zo getroffen hebben in het leven, kinderen die zelf niet kunnen benoemen wat zij nodig hebben en kinderen van liefdevolle ouders, die om wat voor redenen dan ook overweldigd zijn door het opvoederschap en die het daardoor niet altijd lukt om goede keuzes te maken. Daarnaast ben ik er voor ouders, om samen te werken, samen een weg te vinden voor de beste toekomst voor hun kind. Maar mijn goede bedoelingen, als jeugdbeschermer en als mens, worden soms over het hoofd gezien. 

“Kak, vergeten mijn voicemail af te luisteren!”

Mijn to do-lijst is meer dan een A4 lang. In mijn mailbox zitten 84 ongeopende mailtjes. Mijn WhatsApp heeft 19 onbeantwoorde berichten. Teams heeft vier berichten te lezen. In ons registratiesysteem staan 17 notificaties voor me klaar. Drie afspraken in mijn agenda.

Een leeuw

Een voorlopige ondertoezichtstelling én een crisis uithuisplaatsing. De Raad voor de Kinderbescherming belt ons om over te dragen. Mijn collega en ik hebben weinig informatie, maar er moet wel gehandeld worden. Het raadsrapport is zeer kort. Jij bent in ieder geval een klein jongetje van 9 jaar die niet meer bij zijn opa en oma kan wonen. Mijn collega en ik zitten in de auto naar jou toe. Onderweg leest zij me voor uit het summiere dossier dat wij tot onze beschikking hebben. Er is weinig informatie, je bent niet eerder in zicht geweest bij het wijkteam, Veilig Thuis of bij ons. 

Harteloos?

Daar lig je dan in bed, na te denken over de werkdag. Allerlei situaties en gedachtes passeren, zo ook de woorden van deze moeder; harteloze gezinsvoogden. Op het moment dat ik daar bewust bij stil sta, komt dit binnen en raakt het mij. Ik harteloos? 

Het zal wel een lastig kind zijn

Als professional probeer je een kind te helpen en loop je soms tegen een muur op die je niet had verwacht. Zouden we alleen hulp toe moeten kennen als we een kind niet lastig vinden? Zeker in ons vak zou het verleden niet uit moeten maken. Zelfs wanneer we wel een ‘lastig’ kind voor ons zouden hebben, wijzen we dan alle hulp af en verdient hij of zij dan geen kansen? 

De bloggers

Over ons

De Jeugd- & Gezinsbeschermers staat voor de bescherming van kwetsbare kinderen en het versterken van gezinnen en jongeren. Samen met het gezin of de jongere versterken we wat goed gaat en gaan we aan de slag met wat beter kan en moet. Met onze blogs geven we een inkijkje in ons werk: met verhalen over onze drive, wat ons raakt, wat ons verrast en waar we op vastlopen.

Blijf op de hoogte

    © Copyright 2023 De Jeugd- en Gezinsbeschermers
    Aan deze website kunnen geen rechten worden ontleend.