Een echt thuis heb jij nog niet gehad. En dit terwijl een fijne plek die voor jou als thuis voelt nu juist zo belangrijk voor je is om je goed te kunnen ontwikkelen. Maar de plekken voor jou zijn niet vanzelfsprekend. Daar kun jij niets aan doen, zo is nu eenmaal het systeem: passende plekken zijn er niet genoeg. Toch doet het me pijn. Inmiddels ben je namelijk 16, en al 9 plekken verder.

Je hebt zelf niet zo’n fijn verleden en daar heb je ook last van. Je wordt regelmatig heel erg boos en gaat dan heel hard schreeuwen. Tijdens deze afspraak gaan we onze zorgen met jou bespreken. We hebben namelijk een Veilig Thuis-melding binnengekregen. Mijn collega en ik hebben ons voorbereid op een ingewikkeld gesprek. We weten niet goed wat we kunnen verwachten, hopelijk valt het mee.

Ik draag mijn collega’s op handen, zou nooit meer andere collega’s willen, en kan echt mezelf zijn in het team. Maar wat voor invloed de samenwerking met mijn collega’s op mijn werkplezier had, realiseerde ik mij pas toen het even minder lekker ging…

Wat je ouders nu aan het doen zijn? Geen idee. Dat maakt voor nu ook even niet uit, want ik ben bij jou. Ik ben blij dat ik dat voor je kan doen. Er gewoon even voor je kan zijn wanneer je dit nodig hebt. Ook dat is onderdeel van mijn werk als jeugdreclasseerder.

Soms, als ik naar huis rijd en mijn werkdag overzie, vraag ik me af: zien mensen mij wel als mens? Als jeugdbeschermer sta ik er voor de kinderen. Kinderen die het niet zo getroffen hebben in het leven, kinderen die zelf niet kunnen benoemen wat zij nodig hebben en kinderen van liefdevolle ouders, die om wat voor redenen dan ook overweldigd zijn door het opvoederschap en die het daardoor niet altijd lukt om goede keuzes te maken. Daarnaast ben ik er voor ouders, om samen te werken, samen een weg te vinden voor de beste toekomst voor hun kind. Maar mijn goede bedoelingen, als jeugdbeschermer en als mens, worden soms over het hoofd gezien.