Ik draag mijn collega’s op handen, zou nooit meer andere collega’s willen, en kan echt mezelf zijn in het team. Maar wat voor invloed de samenwerking met mijn collega’s op mijn werkplezier had, realiseerde ik mij pas toen het even minder lekker ging…

Wat je ouders nu aan het doen zijn? Geen idee. Dat maakt voor nu ook even niet uit, want ik ben bij jou. Ik ben blij dat ik dat voor je kan doen. Er gewoon even voor je kan zijn wanneer je dit nodig hebt. Ook dat is onderdeel van mijn werk als jeugdreclasseerder.

Soms, als ik naar huis rijd en mijn werkdag overzie, vraag ik me af: zien mensen mij wel als mens? Als jeugdbeschermer sta ik er voor de kinderen. Kinderen die het niet zo getroffen hebben in het leven, kinderen die zelf niet kunnen benoemen wat zij nodig hebben en kinderen van liefdevolle ouders, die om wat voor redenen dan ook overweldigd zijn door het opvoederschap en die het daardoor niet altijd lukt om goede keuzes te maken. Daarnaast ben ik er voor ouders, om samen te werken, samen een weg te vinden voor de beste toekomst voor hun kind. Maar mijn goede bedoelingen, als jeugdbeschermer en als mens, worden soms over het hoofd gezien. 

Mijn to do-lijst is meer dan een A4 lang. In mijn mailbox zitten 84 ongeopende mailtjes. Mijn WhatsApp heeft 19 onbeantwoorde berichten. Teams heeft vier berichten te lezen. In ons registratiesysteem staan 17 notificaties voor me klaar. Drie afspraken in mijn agenda.

Daar lig je dan in bed, na te denken over de werkdag. Allerlei situaties en gedachtes passeren, zo ook de woorden van deze moeder; harteloze gezinsvoogden. Op het moment dat ik daar bewust bij stil sta, komt dit binnen en raakt het mij. Ik harteloos? 

Als professional probeer je een kind te helpen en loop je soms tegen een muur op die je niet had verwacht. Zouden we alleen hulp toe moeten kennen als we een kind niet lastig vinden? Zeker in ons vak zou het verleden niet uit moeten maken. Zelfs wanneer we wel een ‘lastig’ kind voor ons zouden hebben, wijzen we dan alle hulp af en verdient hij of zij dan geen kansen? 

Na mijn verlof ben ik weer vol goede moed begonnen. De afgelopen periode loop ik echter tegen een probleem aan: de aanvraag van financiering voor deze hulpverlening die ten koste gaat van mijn tijd met de jongeren. 

Waar mensen werken worden fouten gemaakt. Dat tegeltje hing bij mijn oma in de wc. Een bruine met witte letters. Spuuglelijk vond ik het, maar wel waar. Tenminste, dat is mijn mening. 

Vandaag is een van mijn eerste eigen zittingen. We gaan het hebben over het verlengen van een ondertoezichtstelling en machtiging uithuisplaatsing. Voor mijzelf is het een spannende zitting, omdat ik de zaak heb overgenomen van een collega die uit dienst is gegaan en ik voor mijn gevoel nog niet voldoende op de hoogte ben van het torenhoge dossier in de langlopende zaak. Ik kan daar niets aan doen, maar voel me er toch schuldig over.

Bedreigingen zijn helaas een harde realiteit voor veel jeugdbeschermers.